Οι σκλάβοι του Αμαζονίου και οι συνένοχοι του εγκλήματος

Η Βραζιλία εν μια που τες ανερχόμενες υπερδυνάμεις. Η οικονομία της γίνεται κάθε μέρα και πιο ισχυρή, αλλά μεν φανταστείται ότι τούτο έσιει αντίκτυπο στον απλό κόσμο. Οι παραγκουπόλεις μπορεί να γκρεμίζουνται και ο στρατός να πιάνει τον έλεγχο που τη μαφία και τα καρτέλ ναρκωτικών, αλλά όσοι εζούσαν στες παράγκες πλέον μεινίσκουν άστεγοι. Και όμως, τούτοι οι άνθρωποι έννεν οι πιο αδικημένοι στη σύγχρονη Βραζιλία.
Η Αμαζονία στη Λατινική Αμερική εν μια περιοχή ζούγκλας 7 εκατ. τετ. χλμ. Το 60% εν μέσα στα σύνορα της Βραζιλίας. Μέσα στη ζούγκλα, όσο απίστευτο και αν ακούεται, κατοικεί ένας τεράστιος πληθυσμός ιθαγενών. Φυλών που εν αυτάρκεις και εν έχουν καμιά σχέση με το κράτος. Σπάνια κάμνουν εμπόριο και στηρίζουνται στο ψάρεμα, το κυνήγι και τα φρούτα της ζούγκλας. Μπορεί κάποιος να πει ότι εν απολίτιστοι, άγριοι. Για εμέναν εν ελεύθεροι. Ήταν τελοπάντων.



Το πρόβλημα εν πως η περιοχή που μεινίσκουν «αξιοποιείται» ούλλο και παραπάνω μέρα με τη μέρα που μεγάλες βιομηχανίες. Σύμφωνα με τη Greenpeace, τα τελευταία πέντε χρόνια μόνο για εκτροφή βοοειδών καταστρέφουνται δέκα στρέμματα τροπικού δάσους κάθε 18 δευτερόλεπτα. Επέρασεν ο τζαιρός που εκόφκαν τα δάση για να πιάνουν το ξύλο. Τουλάχιστον στην περιοχή. Τωρά οι υπερεθνικές θέλουν φτηνά βοσκοτόπια. Το κρέας και το δέρμα εν πολλά πιο επικερδές και εν θα καθυστερήσουν την παραγωγή για να αξιοποιήσουν το ξύλο.
Οι εταιρείες τούτες έρκουνται και νοικιάζουν εκτάσεις τροπικού δάσους που την κυβέρνηση για να το αξιοποιήσουν. Κρούζουν τα πανάρχαια δέντρα ύψους 50 μέτρων και ξεκινούν παραγωγή. Όσα ζώα προλάβουν φύουν, φεύκουν. Και οι «άγριοι» που μεινίσκουν στο δάσος; «Αξιοποιούν» τους τζαι τζείνους οι σύγχρονοι τσιφλικάδες, γνωστοί ως fazenderos. Φτάνουν στην περιοχή με φορτηγά και όπλα και μαζεύκουν τους ιθαγενείς σε ττελειασμένες περιοχές που κάμνουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί να φαίνουνται σαν πεντάστερα ξενοδοχεία.
Σύμφωνα με την Κιάρα Καμπιόνε, υπεύθυνη της εκστρατείας της Greenpeace για τα δάση, «Όποιοι θέλουν να ζήσουν, είναι υποχρεωμένοι να υπογράψουν ένα συμβόλαιο βασισμένο σε μια δραματική και στοιχειώδη ανταλλαγή: ισόβια δωρεάν δουλειά με αντάλλαγμα ένα φλιτζάνι ρύζι και να περνούν τη νύχτα κλειδωμένοι, πολλοί μαζί, μέσα σε κλουβιά...». Κατάργηση της δουλείας και πελλάρες. Έτην δουλείαν τζαμαί, ζει και βασιλεύκει. Ορισμένες φορές οι σκλάβοι αποφασίζουν να επαναστατήσουν. Κάμνουν αυτοσχέδια ακόντια τζαι προσπαθούν να πιάσουν τον έλεγχο της περιοχής. Αν δεν τα καταφέρουν να τους ελέγξουν οι fazenderos, αναλαμβάνει η κυβέρνηση. Επεμβαίνει ο στρατός για να «επαναφέρει την τάξη».



Τα στοιχεία της Greenpeace επιβεβαιώνει τα ο ΟΗΕ με μιαν έκθεση (U.Ν. report GeoΑmazonia) που λαλεί ότι «ανάμεσα στο 1960 και το 1970 η δουλεία επανεμφανίστηκε στη Βραζιλία ως συνέπεια της επέκτασης της σύγχρονης γεωργίας στην Αμαζονία». Η Greenpeace δείχνει τους υπαίτιους: τρεις γιγάντιες βραζιλιάνικες εταιρείες κρέατος και δέρματος: Βertin, Jbs, Μarfrig. Η Βραζιλία μέσω τούτων των εταιρειών έγινε ο πρώτος εξαγωγέας κρέατος βοοειδών παγκοσμίως. «Μεγάλες μάρκες είναι σιωπηλοί συνεταίροι στο έγκλημα», λαλεί η Greenpeace, και κατονομάζει όσες εταιρείες αγοράζουν τα προϊόντα τους ενώ επληροφορηθήκαν για την κατάσταση: Αdidas, ΒΜW, Carrefour, Ford, Ηonda, Gucci, ΙΚΕΑ, Κraft, Τesco, Τoyota και Wal-Μart.
Άλλες φορές τα ίχνη των προϊόντων χάνουνται. Φτάνουν στην Κίνα, όπου (άλλοι μοντέρνοι σκλάβοι με μισθούς πείνας) κάμνουν παπούτσια. Το 60% των παπουτσιών που πουλούνται σε ούλλον τον κόσμο γίνουνται στην Κίνα. Ή παν σε ΗΠΑ, Ευρώπη και Ιαπωνία για να γίνουν ταπετσαρίες αυτοκινήτων. Με λλία λόγια, χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε, γινισκούμαστε ούλλοι συνένοχοι στο έγκλημα. Κλεπταποδόχοι έναν πράμα, αν και έννεν απλά προϊόν κλοπής, αλλά δουλείας, οικολογικής καταστροφής και φόνου.