Κάττοι και άλλα κατώτερα είδη

Στο χωρκό που εμεγάλωσα, ο παραπάνω κόσμος είσιεν κάττους. Βασικά είσιεν την επιλογή είτε να έσιει κάττους στην αυλή του, ή φίνες. Έτσι εφρόντιζε να ταϊζει τους κάττους που έβρισκε για να θκιώχνουν τες κουφάες. Ορισμένοι που τους πιο παλιούς επροτημούσαν τα θερκά. Μαύρα φίθκια χωρίς δηλητήριο που τρέφουνται με ποντικούς, πουλιά και δηλητηριώδη φίθκια: φίνες και δρόπιες. Τα θερκά ελαλούσαν τα και "περβολάριες", γιατί άρεσκεν τους να συχνάζουν στα περβόλια, που είσιεν πάντα νερό και θήραμα. Απ'ότι θυμούμαι αμυδρά και απ'ότι μου λαλούν, ο παππούς μου είσιεν ένα θερκό. Επήαινε μαζί του στα περβόλια πίσω που το σπίτι μας κάθε πρωί (όι πως εδούλευκεν τότε ο παππούς, αλλά άρεσκεν του να γυρίζει στα χωράφκια) και έρκετουν μαζί του σπίτι, έπινε το γάλα που του έβαλλεν ο παππούς και άπλωνε κάτω που τη λεμονιά στην αυλή ως την επόμενη μέρα. Που ήμουν πέντε περίπου χρονών και επέθανεν ο παππούς, το θερκό έμεινεν τζαμαί και επερίμενεν τον. Κανένας εν του εκόντευκεν να του βάλει το γάλα του, η μάνα μου εφοάτουν το, ο παπάς μου αγνόαν το. Σε μιαν εφτομάδαν, είπαν μου έφυεν μόνο του. Πλέον, εν τους πιστεύκω. Κάποιος πρέπει να το έθκιωξε ή να το έπαιξεν.
Τότε, η μάνα μου αποφάσισε να φέρει έναν κάττον που το θκειο μου που είσιεν πολλούς, μαύρον εθκιάλεξεν (ίσως γιατί της εθύμιζεν το θερκό του παππού). Στην αρκήν, η σχέση μου μαζίν του ήταν όπως και των υπόλοιπων του σπιθκιού. Monkey sees, monkey does. Το ζώον ήταν απλά στην αυλή, έθκιωχνεν τα ερπετά και τα τρωκτικά και εταϊζαμεν το. Ούτε καν όνομα εν είσιε. Ήταν απλά ο "κάττος". Εν μου ετραβούσεν καν την περιέργεια να τον γνωρίσω. Μια μέρα, εφκήκα στην αυλή να παίξω. Τζαμαί μπροστά μου, μπροστά που το κουππούι με το νερό του κάττου, είσιεν μια φίνα. Έσιεσα πάνω μου. Τα πόθκια μου επαραλύσαν που το φοο μου. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί διαφορετικά εμπορούσε να κάμω το λάθος να βουρήσω. Έμπηξα μιαν τσιριλιάν ώσπου να λείψει ο αέρας που τους πνεύμονες μου. Και εμφανίστηκεν ο "κάττος". Εξεκινήσαν μπροστά μου έναν ιεροτελεστικόν χορόν, και σε μια φάση επαγώσαν και οι θκυο. Όπως που να επάγωσεν ο χρόνος. Επεριμέναν ο ένας τον άλλον να κάμει την πρώτην επίθεση. Ο (άλλος) θκειος μου που δίπλα άκουσεν τη τσιριλιά μου και ήρτεν βουρητός. Άρπαξεν ένα σκουπόξυλο, ετσίλλησεν τη τζεφαλή της φίνας και επάτησεν την με τες ποΐνες ώσπου να παιθάνει.
Που τότε, ο "κάττος" έγινεν ο καλλύτερος μου φίλος. Τζούνιορ, τον ονόμασα (που ένα χαρακτήρα ενός καρτούν που έβλεπα). Θυμούμαι έμαθα τον να διά το "σιέριν" του όπως τον σιύλλον και ενθουσιάστηκα. Που επήα σχολεία πιο μετά, εσυνόδευκεν με ως τζαμαί. 100-150 μέτρα που το σπίτι μου, μεν φανταστείτε απόσταση μεγάλη. Που εσχόλανα, επερίμενε με να πάμε σπίτι παρέα. Μια μέρα εσχόλασα και εν ήταν τζαμαί. Ήβρα τον μεσ' τον δρόμο σε μια λάντα αίματα. Εκατάρρευσεν ο κόσμος μου. Έκλαια απαρηγόρητα. Τζείνον που με έσπαζεν παραπάνω ήταν ο άδικος τρόπος που επέθανεν. Ένας μαλάκας ανιψιός μου, 20 χρόνια πιο μεγάλος μου, αγόρασε τζαινούρκο σιηπέτο για το τζυνίην και ενθουσιάστηκεν. Εδοκίμασεν το πάνω στο πρώτον πράμα που είδεν να κινείται. Είπεν μου το με μιαν απάθειαν και επαραξενεύκετουν που "έκαμνα έτσι για έναν κάττον". Εν του εξαναμίλησα που τότε.
Ήταν η πρώτη φορά που με απογοήτευσαν οι άνθρωποι. Ο ανιψιός μου εν ήταν καμμιά εξαίρεση. Οι παραπάνω στο χωρκόν έτσι εσκέφτουνταν. Έτσι θα εσκέφτουμουν και εγώ αν δεν έφκαινα τζείνην τη μέρα στην αυλή να παίξω. Αν δεν τον εγνώριζα και να αντιλαμβάνουμουν ότι εν τζαι τζείνος μια ψυσιή, ένας μοναδικός χαρακτήρας που είσιεν την ατυχία να ανήκει σε ένα "κατώτερο" είδος. Που τότε, πρέπει να "είχα" πάνω που 50 κάττους. "Είχα", λες και εν αντικείμενο που μου ανήκει... Πάμε ξανά, που τότε έγινα φίλος και εφιλοξένησα πάνω που 50 κάττους. Ο καθένας μοναδικός χαρακτήρας με τα κακά του και τα καλά του. Εδοκίμασα και σιύλους. Θκυο, ελάτρευα τους και τους θκυο. Και εγώ και οι κάττοι του σπιθκιού.
Γιατί μεσ'την λευκωσία, πλέον, εν κάμνει να έσιεις τον κάττον μόνιμα έξω. Ειδικά τη νύχτα. Ο "πολιτισμός" δακάτω έμεινεν στα ακριβά αυτοκίνητα και τες ηλεκτρονικές συσκευές. Οι άνθρωποι έχουν τον ίδιο νου και την ίδια νοοτροπία με την πλειοψηφία των χωρκανών μου και με τον γάρον τον ανιψιό μου. Εν καμουφλαρισμένη η νοοτροπία τους, αλλά εν η ίδια. Όπως του τύπου που ετσίλλησεν με το αυτοκίνητο πριν λλίον έναν κάττο της γειτονιάς με τη βοήθεια του συνοδηγού του ("Πάει δεξιά"). Όπως το μαλακισμένο που έκαμεν τον κόπον να φκει στο πεζοδρόμιο για να τσιλλήσει θκυο καττούθκια ενός μηνού λλίο πάρακατω. Όπως τον δολοφόνο που έβαλε ψατζιήν του σίυλου του γείτονα. Να σκοτώνεις απλά γιατί μπορείς ρε γαμώ το; Ούτε για προστασία, ούτε για να τραφείς. Απλά γιατί μπορείς. Για το χάζι. Ντρέπουμαι που ανήκω στο ίδιο "ανώτερο" είδος μαζί τους.