Ο οικονομικός τρομοκράτης και ο βιασμός της δικαιοσύνης

Τες τελευταίες μέρες, τα ΜΜΕ ασχολούνται ιδιαίτερα με την υπόθεση του Ντομινίκ Στρος Καν. Στην απίθανη περίπτωση που εν ξέρετε τον τύπο, αν τζαι λόγω Ελλάδας πρέπει να τον εμάθαμε, εν ένας οικονομικός τρομοκράτης. Πιάνει όμηρους χώρες που εβρεθήκαν σε δύσκολην οικονομική κατάσταση και εκβιάζει τες για να αγοράσουν «προστασία» που τη συμμορία της οποίας ηγείται. Ως αντάλλαγμα για να μεν υποβαθμίσει ακόμα παραπάνω την οικονομία τους με τα διάφορα οικονομικά όργανα που ελέγχει τζαι για να τους δώκει ως δάνειο μέρος των χρημάτων που τους έφαεν για να τους αποδυναμώσει, ζητά που τες χώρες να επιβάλουν προγράμματα «λιτότητας» που κάτω που άλλες συνθήκες θα τα αποκαλούσαν αντισυνταγματικά και απάνθρωπα. Σκοπός εν να μαζέψει γλήορα τα λεφτά που εδάνεισε μαζί με τους τόκους τζαι να καταφέρουν οι εταιρείες που επιρεάζει να ελέγξουν τη χώρα ώσπου να ξοφλήσει.
Οι πολιτικοί αποκαλούν τούτη τη συμμορία οικονομικού εγκλήματος Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Το ΔΝΤ τα τελευταία χρόνια εκατάφερε να διεισδύσει στην ΕΕ τζαι με τη βοήθεια ηγετών, όπως της Μέρκελ, κάμνει στην ΕΕ ότι έκαμνε την περασμένη δεκαετία στη Λατινική Αμερική: γονατά χώρες τζαι αναγκάζει τες να κάμνουν ανήθικα πράματα για να πιάνει μερίδιο, όπως τον νταβατζή. Που τη Λατινική Αμερική εκατάφερεν ο κόσμος της Αργεντινής να το πετάξει έξω με ξεσηκωμό τζαι που τότε ψάχνει για θύματα στην Ευρώπη. Τα τελευταία του μεγάλα θύματα μόνο μετά το 2010, ήταν η Ελλάδα, η Ρουμανία, η Ουγγαρία τζαι η Ουκρανία.
Ο Στρος Καν, όμως, άρκεψε να καλοβλέπει τη γαλλική προεδρία. Ο πρόεδρος της χώρας, ο Σαρκοζί, μάνα στην εξαπάτηση μέσω ΜΜΕ τζαι στη χειραγώγηση τους, εξαπόλησε τα ΜΜΕ πάνω του να έβρουν λάσπη. Το αδύνατο του σημείο για τα μάθκια της δυτικής κοινωνίας, εν ήταν η κατάρρευση τζαι ομηρία χωρών τζαι η οικονομική εξαπάτηση, αλλά τα σεξουαλικά του καπρίτσια. Του κωλόγερου άρεσκεν του να επιβάλλεται σεξουαλικά σε γεναίτζες που θεωρεί αδύναμες (κάτι όπως έκαμνε οικονομικά με τες αδύναμες χώρες) τζαι εγούσταρε να βιάζει. Στη Νέα Υόρκη, επιτέθηκε σεξουαλικά σε μια 32χρονη καμαριέρα, εκατάγγειλεν τον, εσυλλάβαν τον τζαι εσύραν τον σε μιαν «κακόφημη» (όπως μας τα επρήσαν τα ΜΜΕ) φυλακή. Φυλακή που εν εντάξει να λιώνουν μέσα οι άσημοι, αλλά αν εν κανένας γνωστός γίνεται σούσουρο γιατί εστείλαν τον τζαμαί. Ας τον εβάλλαν στο Γκουαντάναμο για να δουν οι φύλακες τι εστί πραγματικός τρομοκράτης.
Η φάση εν ότι οι κατηγορίες, βάλλουν νερά. Εν δύσκολο υπό κανονικές συνθήκες να αποδείξει κάποιος ότι την εβίασεν (στοματικά) και εν την επλήρωσε να το κάμει. Αλλά τζαμαί έννεν Ευρώπη. Εν Αμερική. Και σε τούτην την περίπτωση η διασημότητα του κατηγορούμενου ελειτούργησεν εναντίον του. Στες ΗΠΑ οι δικαστές, οι εισαγγελείς και ο αρχηγός της Αστυνομίας εκλέγουνται, εν διορίζουνται. Τζαι κοντεύκουν εκλογές. Αν καταδικάσεις τζαι εξευτελήσεις μια μισητή προσωπικότητα για έγκλημα που έκαμε σε μια γεναίκα με φτωχό υπόβαθρο που δουλεύκει σε μια χαμηλόβαθμη θέση, ότι και να πεις δουλεύκει προεκλογικά υπέρ σου.
Ο Στρος Καν θα εδέχετουν την ίδια αντιμετώπιση αν ήταν η υπόθεση λλίον μετά τες εκλογές στη Νέα Υόρκη; Αν δεν επήαινε για πρόεδρος της Γαλλίας; Αν δεν του εξεκινούσε πόλεμο ο Σαρκοζί με τα γαλλικά ΜΜΕ; Αν ήταν στην Ευρώπη που εγίνετουν ο βιασμός; Αν στη θέση του ήταν ένας άσημος; Αν δεν ήταν μια μισητή προσωπικότητα τζαι ήταν ασπούμε ο Ρόμαν Πολάνσκι; Κατά την άποψη μου, ας την φάει για βιασμό ο οικονομικός εγκληματίας, όπως την έφαε ο Αλ Καπόνε για φοροδιαφυγή. Αλλά εν σωστό ηθικά ή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;