Long time no see

Έσιει πολλές μέρες να κάτσω να γράψω. Κατ’ ακρίβεια έσιει πολλές μέρες να κάμω σχεδόν οτιδήποτε παραγωγικό. Έπιασα θκυο εφτομάδες άδεια που τη δουλειά και έκατσα και ελέσιαζα. Έμεινε μου ακόμα μια εφτομάδα ως το τέλος του χρόνου (πρώτη φορά εκατάφερα να φυλάξω άδεια ως τον Δεκέμβρη!), αλλά εν βλέπω να χτυπώ τα ρέστα μου. Ασχολήθηκα λλίο με τα ψαράκια μου, επεριποιήθηκα τες γυάλλες, εφύτεψα υδρόβια φυτά, έβαλα να ζευκαρώσουν τα ψάρκα και να ξεκινήσει «παραγωγή» (περιμένω «μωρά» σε συνδυασμούς πορτοκαλί με κίτρινο, πράσινο με κίτρινο και κόκκινο με μαύρο, cant wait!).
Αφιερώθηκα όμως πολλά στο ποδόσφαιρο και την κορυφαία ομάδα της εποχής μας. Είδα την Μπάρτσα να συντρίφκει την Αλμέρια 0-8, επήα Αθήνα και είδα την να νικά τον Παναθηναϊκό με 0-3, είδα τον εξευτελισμό της Ρεάλ του Μουρίνιο με 5-0, να περνά χαλαρά που την Παμπλόνα για να φιλοδωρήσει την Οσασούνα με ένα 0-3 και τα δεύτερα της ομάδας να δέρνει τη ρωσσική Ρουμπίν Καζάν 2-0. Ενδιάμεσα έπαιζα το λλίο Γκουαρντιόλα στο Playstation και έστησα την Μπαρτσελόνα όπως την έθελα να είναι με καμπόσες μεταγραφές…
Είχα και έναν φιλοξενούμενο την περασμένη εβδομάδα. Ένα φίλος που την Πολωνία που τον εγνωρίσαμε πριν 5 χρόνια μέσω ίντερνετ και μιλούμε καθημερινά (ας εν καλά το skype) αποφάσισε να επισκεφτεί το νησί. Πολλά δυνατή παρέα ο τύπος και υπέροχος άνθρωπος. Μιαν εφτομάδα έκαμνα του ξενάγηση στο νησί και ενθουσιάστηκε. Κατ’ αρχήν εν εκατάφερε να χωνέψει το γεγονός ότι αρκές του Δεκέμβρη εχτυπούσαμε 28 βαθμούς, την ώρα που στην πόλη του (την Πόζναν) είχαν 20-25 βαθμούς υπό το μηδέν. Τα μειονεκτήματα του κλίματος μας εκατάλαβεν τα όταν ερώτησε που εν τα δάση μας, και εκατάλαβε ότι χωρίς χειμώνα και βροχές η φύση πέφτει σε παρακμή. Παραπάνω αρέσαν του τα ορεινά χωρκά, που έχουν πλούσια φύση.
Την Κύπρο αποκαλούσεν την Σάιρ και τους Κυπραίους Χόμπιτ, χαϊδευτικά. Εκτός που τους προφανές λόγους (ο άνθρωπος έσιει ύψος 1.95 και στην χώρα του έννεν καν που τους ψηλούς), εκόλλησεν μας την ρετσινιά των Χόμπιτ που τον τρόπο ζωής μας. Χαλαροί ρυθμοί ζωής, κάπως αποκομμένοι που την υπόλοιπη Ευρώπη, με ευγένεια και φιλοξενία που δύσκολα συναντά κανένας στες περιοχές του. Μόλις εδοκίμασε και τον «καπνό των Χόμπιτ» εβεβαιώθηκε…
Επήραμεν τον στο χωρκό της γεναίκας μου (ορεινή Λευκωσία) και εκάτσαμεν στην αυλή με τον παππού, επίναμε ζιβανία και ετρώαμεν παστουρμά και τσαμαρέλα με θέα το βουνό και την άγρια κυπριακή βλάστηση. «Ξέρεις, στη χώρα μου οι ανθρώποι ονειρεύκουνται τούτο το πράμα. Να μπορούν να κάθουνται χαλαρά στην αυλή με έτσι θέα, αλκοόλ και μεζέ», είπε μου. Ως γνήσιος Πολωνός με αδυναμία στο αλκοόλ και τα πικάντικα φαγητά επέλλανε με τη ζιβανία και τον παστουρμά. Του παππού άρεσεν του που έπινε και έτρωε «σαν τους αδρώπους» και έδωκεν του έναν τάνγκιν σπιτίσια ζιβανία να πάρει μαζί του. Επέλλανεν που τη χαρά του.
Του παρέα αρέσκει του πολλά η ιστορία και ενθουσιάστηκε με τους αρχαιολογικούς μας χώρους. Έκαμεν τη μελέτη του και έξερε που έθελε να πάει πριν έρτει: Χοιροκοιτία, Αμαθούντα, Κούριο, Σαλαμίνα, Άγιος Ιλαρίωνας. (Μόλις είδε τα σπιτούθκια στη Χοιροκοιτία και τες μικρές πόρτες, επανέφερε τη θεωρία των Χόμπιτ). Απορροφούσεν ότι του ελάλουν στην ξενάγηση όπως το σφουγγάρι και ελυπήθηκε με τη φτωχή συντήρηση των αρχαιολογικών χώρων (πέραν του Κουρίου).
Που τον επήρα αεροδρόμιο εν έθελε να φύει. «I’ll be back», επέταξεν μου. Τωρά αποφάσησε να μάθει ελληνικά για να μπορεί να έρτει να μείνει μόνιμα στο Σάιρ. Πέντε χρόνια μαζί μας έμαθε λλία ελληνικά (πιάνει απίστευτα γλήορα τες γλώσσες), μπορεί να συνεννοηθεί με τη βοήθεια λλίων αγγλικών. Ειδικά αν τύχει να ξητιμαστεί με κάποιον ή να τον καλέσει να φκουν έξω να πιουν, θα τα καταφέρει μια χαρά :P. Έννα δυσκολευτεί να έβρει δουλειά σχετική με τες σπουδές του (πολιτικές επιστήμες και δημοσιογραφία), αλλά αν το επήρεν απόφαση εν τον φοούμαι. «There’s no place like Cyprus», λαλεί και ξαναλαλεί. Ευτυχώς που εν τζαι οι ξένοι να μας θυμίζουν τα καλά του τόπου μας…